the present continues

از خونه «م» راه افتادم سمت ترمینال بیهقی، سوار اتوبوس که میخواستم بشم نشستم روبه‌روی اتوبوس و سیگاری روشن کردم، باهاش خداحافظی نمادینی کردم و وقتی پاشدم، دو نفر هنوز اون‌جا نشسته بودن، همدیگه‌رو در آغوش گرفته بودن، سوار اتوبوس که میشدم «ع» داشت «ص»ش رو می‌بوسید نگاهش بهم افتاد ولی اعتنایی نکرد؛ می‌خواست جا بمونه، می‌خواست تا ابد پیش «ص» باشه و نتونست ولش کنه. درکش میکنم کاری هم نمی‌تونم در قبالش انجام بدم. یک سال و سه ماهی می‌شه که پیشش موندم و خواستم بهش کمک کنم اما فهمیدم کمکی از دستم برنمیاد. دنیام بعد این دیگه «ع» رو توش نداره. دنیاش باهام خیلی متفاوت شده بود، جدا شدن‌ها، بالاخره قطعی‌ترینشون بهمین شکله‌. باید یاد بگیرم بدون اون زندگی کنم. شروعی به مانند یه تولد دوباره. امشب ساعت ۱۲ شب که سوار اتوبوس شدم یه نفر درونم مرد و یه «ع» جدید که نمیدونم از کی اون‌جاست پدیدار شد، آدم متفاوتیه، طول می‌کشه بهش عادت کنن، نمیدونم اینیکی قراره چیکارا بکنه و تا کجا ببرتم ولی الان توانشو دارم که خودمو بسپرم بهش.

هفته اخیری که گذشت، متاسفانه انقدر بد بود که بعد دوسال به شدت درپی ماشین زمان بودم برگردم از اول شروعش کنم. ولی باید بگم سر به سنگ خوردن قوی‌ای بود. مثل وقتی‌که خم می‌شی و وقتی سرتو بالا میاری سرت کوبیده می‌شه به یه چیزی و در حین درد شدید اما به خودت میای. این هفته هم برای من یه چیزی بود در همین مایه‌ها اما هزار بار شدیدتر.

کلا اتفاق نرمالیه که آدم در زندگیش باخت سنگین بده ولی این همزمانیش با زندگی در ایران باعث می‌شه سخت به خودت بیای و خودتو جمع کنی. با دوستم رفته بودیم سایت دانشکده برق که بدبختیای این هفته رو یه مروری کردیم و دیدم متاسفانه بدبختی پشت بدبختی بوده. اما چه می‌شه کرد؟

واضح بگم، مثل همیشه چه می‌شه کردی که بالا پرسیدم لحن بی‌خیالی نداره. باید کار کنم. باید از سقوط آزادی که دوساله توش گیر کردم و نتیجه‌اش شده افتادن تو این عمق از چاه فلاکت دربیام و بکشم خودمو بالا. زبانمو، درس آنالیز و درسای اقتصادمو و کورس دیتاساینسی که برداشتمو با جدیت دنبال خواهم کرد. به خودم اومدم و باید الان فقط کارارو جلو ببرم. فارغ از حسرت و اضطراب نتیجه در آینده.

مدتی قبل به یک‌باره در نتیجه سری‌ای از سرخوردگی‌ها، به نتیجه‌گیری اشتباهی رسیدم مبنی بر این‌که شاید نوشتن حالم رو بهتر نمی‌کنه هیچ، بدتر هم می‌کنه. این شد که هراسی از نوشتن درونم شکل گرفت و این مدت رو با کمترین مقدار عمیق شدن در احوال و افکارم گذروندم. برهه‌ای بود برای جستجوی التیام و بهبود و اکتشاف بی‌آن‌که برگردم و ببینم دقیقا چی شد.

رفتم روان‌پزشک و قید کنکور خوندن رو کامل زدم (امروز صبح کنکور رو الکی رفتم و دادم البته). سیتکام جدیدی به اسم Frasier رو شروع کردم دیدن. دوره ماشین لرنینگ کورسرا ثبت‌نام کردم و در فکرشم رفتم تهران برم برا اسپیکینگ آیلتس کلاس ثبت‌نام کنم. زندگی روی خوشی داره بهم نشون می‌ده. دوباره به آینده امیدوار شدم و از طی این مسیرم هرچند نامطمئن، خشنودم و باید بگم اون تجسم ناگوار از من که این یک سال و نیم اخیر رو نماینده بود مثل سایه‌ای که بهش نور بتابن رفته.

یه توفیقی که اخیرا نصیبم شد این بود که کتاب ناطور دشت (Catcher in the Rye) رو بعد سال نو میلادی خوندم و باید بگم به طرز غریبی برام اثر گذار شد. بخصوص در جایی از کتاب، معلم شخصیت اصلی بهش می‌گه: (چیزی که یادمه رو می‌نویسم) "وضعیت فعلی تو الان مثل آدمیه که از لبه پرتگاهی پرت شده و درحال افتادنه، اما این افتادن با افتادنای دیگه فرق می‌کنه و بدتر و ترسناک‌تره، چون نه می‌خوری زمین که بفهمی داری می‌افتی و نه کلا خبر داری از افتادنت. اما نکته‌ای که وجود داره اینه که حواست باشه؛ وقتی به خودت اومدی با تمام توان خودتو جمع کن و لحظه‌ای رو از دست نده.." توضیح و تفصیل نمی‌کنم دیگه :)

عرض کمتر از یک ماه سال جدید شروع می‌شه و سال 1404 سال جالبی بنظر میاد. نمی‌خوام الکی‌خوش بنظر بیام ولی احساسم می‌گه 1404 قراره سرمنزل دهه سوم زندگیم باشه.